Week Zeven

Het is ondertussen normaal geworden, het regent namelijk weer. Ik zou bijna gaan geloven dat het een warme herfst is in plaats van een natte zomer, maar genoeg over het weer.

Maandag is ook meteen mijn laatste meeloopdag en dat is vandaag bij de marketing afdeling. Zij hebben mij onder andere uitgelegd wat ze van plan zijn met de klantenlijst die ik heb opgeschoond. Voor het grootste gedeelte van de dag ben ik bezig geweest met mijn stage opdracht. Ook heb ik gewoon voor het eerst tijdens de stage in de kantine geluncht. Normaal eet ik gewoon op mijn werkplek en dat bevalt mij prima. Het was kortom weer een leuke dag.

Ik heb moeite met het herinneren van de andere dingen die ik deze week heb gedaan. Ik heb eigenlijk de hele week gewerkt aan mijn opdracht van het bedrijf, wat ik nog steeds leuk vind om te doen.

Dit is nu mijn tweede reisblog deze week ook al ben ik niet echt op reis. De reden hiervan is dat ik het waarschijnlijk vergeet wanneer mijn vakantie begint. Om dit probleem te voorkomen doe ik het nu alvast aangezien mijn blogs twee weken achterliepen, nu is dat uiteraard het geval niet meer. Op het moment dat ik deze blog schrijf heb ik nog 4,5 dag te gaan en alhoewel ik het niet erg had gevonden als ik nog een tijdje door had moeten gaan kijk ik wel uit naar mijn laatste dag.

Nu totaal ongerelateerd nieuws wat helemaal niets met mijn stage te maken heeft. Afgelopen maandagmiddag ben ik voor het eerst sinds ik de bassischool verlaten heb weer teruggeweest. Nu denk je vast dat moet een reden hebben en als je dat nog niet dacht denk je het nu vast en zeker wel. De reden dat ik er naartoe is, omdat het gebouw in het najaar gesloopt gaat worden en plaats moet gaan maken voor een nieuw groter en moderner schoolgebouw.

Het was een geweldige ervaringen ik heb samen met een aantal oud-klasgenoten ruim 1.5 uur gepraat met docenten en leerlingen. Al lopend door het schoolgebouw komen er weer allerlei herinneringen naar boven die blijkbaar nog ergens in je onderbewustzijn aanwezig waren en dat is een prachtig gevoel. Je bent natuurlijk ouder en groter waardoor hetgeen wat je het meest opvalt dat het vroeger veel groter leek, maar ook hoe weinig er eigenlijk is verandert in de afgelopen 7 á 8 jaar. Alleen één raadsel bleef onopgelost en dat was een spiegel in de lerarenkamer met al onze namen erop en waarvan niemand zich meer kon herinneren dat wij dat als afscheidscadeau hadden gegeven.

Ik word ondertussen erg goed in het schrijven van onsamenhangende verhalen met waarschijnlijk een hoop grammaticale fouten waar een bepaalde nederlands docente zich ongetwijfeld dood aan ergert.